De horizon

Daniël Lohues is een Drent. Daar schaamt hij zich geen moment voor. Voor hem is ‘Drent’ geen scheldwoord. Evenmin een geuzennaam. Hij is het gewoon. Drenthe is zijn thuisprovincie. Erica zijn uitvalbasis.

Lohues vindt het niet erg om Drent te zijn. Sterker nog, dankzij zijn inspanningen met onder meer Skik en de Louisiana Blues Club is het Drents als muziektaal geaccepteerd. De periferie is geworden tot de buitenwijk van de Randstad.

Zo lijkt het, maar zo is het niet.

Regelmatig laat Lohues zich uit over de rust en de vlakte van Drenthe. Dat doet de liedjessmid op geheel eigen wijze. In zijn liedjes, maar ook in zijn columns. Elk weekend verschijnt van hem een stukje tekst in Dagblad van het Noorden.

In zijn teksten roemt Lohues het Drentse landschap. Een provincie waarin het platteland nog plat is. Waar boerderijen het landschap bepalen. En niet elke hectare een eigen windmolen heeft. In Drente kan dat nog.

Gewoon even kijken naar de horizon.

Ik zou er bijna door verhuizen. Naar het land van Lohues. De horizon van Daniël. De fietspaden van Skik.

Maar dat hoeft niet. Wat Lohues beschrijft over Drenthe, herken ik in mijn eigen provincie Friesland. Het Drentse landschap is vergelijkbaar met het Friese. Hoewel Friesland meer water heeft. Maar De Kast heeft nog niet dezelfde liedjes geschreven als Lohues.