De website
ISIS, een Dylan-magazine, heeft foto's gepubliceerd van de uitreiking van de Medal of Freedom. Onder andere Bob Dylan ontving deze
hoogste burgerlijke onderscheiding. Graag neem ik deze foto's over, met mijn eigen commentaar.
De Denker. Een man die wacht. Hij is te vroeg voor de ceremonie. Waar zou hij over denken?
Kort voor het moment van de Denker, komt de Staatsman de zaal inlopen. Hier is de man waar de zaal op wacht. Als hij zit, kan de ceremonie beginnen.
De Dromer, een ver familielid van wijlen kolonel Khadaffi. Met dit verschil dat de Dromer wél een vergezicht heeft. Hij weet waar hij heen wil. Maar dat wil hij niet delen met zijn publiek. Hardnekkig houdt hij zijn zonnebril op. Dit doet denken aan zijn MTV Unplugged-optreden. Ook toen hield hij zijn zonnebril op. Het bleek de opmaat voor een zoveelste comeback. Maar volgens de introductie-spreker tijdens de Dylan-concerten: releasing some of his strongest music in his career, beginning in the late nineties.
Kijkt hij hoopvol op naar de medaille? Is het verwachtingsvol? Of is het een teleurstelling, dat het maar zo'n klein medaillon is? Kijkt hij om te zien waar hij dit hangsel thuis ophangt?
Spannend. Dit is het moment waarop Dylan nog terug kan. Daar waar de president de spanning weglacht, kijkt Dylan gespannen voor zich uit. De man die avond aan avond hele popstadions vol krijgt om te luisteren naar zijn boodschap, kan niet tegen de spanning om gelauwerd te worden.
Het verhaal gaat dat Dylan het syndroom van Asperger heeft. En zeg nou zelf, de man die zijn onderlip in zijn mond heeft getrokken, je hebt met hem te doen. Al die aandacht voor hem, dat wordt hem teveel.
Een slap handje, maar een amicale klap tegen de schouder van de president. Het zit erop. Bedankt, man.
Wanneer zou Dylan voor het laatst hebben geklapt voor iemand anders? Klapt Dylan wel echt voor iemand anders? In tegenstelling tot de medeklappers, kijkt Dylan niet op of om. Stoïcijns kijkt hij vooruit. Misschien wel omdat hij die kant op moet. Vanwege die bargain met de chief commander.
Kijkt hij hoopvol op naar de medaille? Is het verwachtingsvol? Of is het een teleurstelling, dat het maar zo'n klein medaillon is? Kijkt hij om te zien waar hij dit hangsel thuis ophangt?
Spannend. Dit is het moment waarop Dylan nog terug kan. Daar waar de president de spanning weglacht, kijkt Dylan gespannen voor zich uit. De man die avond aan avond hele popstadions vol krijgt om te luisteren naar zijn boodschap, kan niet tegen de spanning om gelauwerd te worden.
Het verhaal gaat dat Dylan het syndroom van Asperger heeft. En zeg nou zelf, de man die zijn onderlip in zijn mond heeft getrokken, je hebt met hem te doen. Al die aandacht voor hem, dat wordt hem teveel.
Een slap handje, maar een amicale klap tegen de schouder van de president. Het zit erop. Bedankt, man.
Wanneer zou Dylan voor het laatst hebben geklapt voor iemand anders? Klapt Dylan wel echt voor iemand anders? In tegenstelling tot de medeklappers, kijkt Dylan niet op of om. Stoïcijns kijkt hij vooruit. Misschien wel omdat hij die kant op moet. Vanwege die bargain met de chief commander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten