woensdag 30 mei 2012

Bob Dylan en de Medal of Freedom


Bob Dylan heeft gisteren de Medal of Freedom ontvangen uit handen van president Obama. Het staatshoofd, de eerste zwarte president in het Witte Huis, roemde de zanger. “There is not a bigger giant in the history of American music,” zei Obama. Ook de stem van Dylan was de moeite waard om genoemd te worden. Obama prees Dylan’s stem vanwege zijn gewicht, en “unique gravelly power” that redefined “not just what music sounded like but the message it carried and how it made people feel.” Aldus de New York Times.
De NOS noemde vanmorgen in het ontbijtjournaal dat naast Dylan nog twaalf anderen deze hoogste civiele onderscheiding van de VS ontvingen. Die anderen werden niet met name genoemd. Niet Madelein Allbright en Shimon Peres kwamen voorbij in het filmpje.
Dylan liet het allemaal gebeuren. Hij hield tijdens de ceremonie zijn zonnebril op. Ook toen Obama de versierselen bij de zanger om hing. Een hele enthousiaste indruk maakte Dylan sowieso niet. Het lijkt wel alsof hij de niet-muzikale honours als een noodzakelijk kwaad ondergaat.
Toen Dylan in 2004 een eredoctoraat kreeg van de Schotse St. Andrews Universaty, “keek hij enigszins verveeld voor zich uit, na het aanhoren van twee lange toespraken”. De Pulitzer Prize, een belangrijke (journalistiek-)literaire prijs liet de eigenzinnige Bob ophalen door zijn zoon Jesse, de regisseur.
Misschien vindt Dylan het lastig om zichzelf te zijn, om Bob Dylan te moeten zijn. Alsof hij zich gebruikt voelt als pr-stunt van een universiteit of literaire club. Of als een campagne-stunt van een zittend president die graag herkozen wil worden.
Robert Allen Zimmerman is niet Bob Dylan geworden om de gelauwerde artiest te worden. Hij heeft een verhaal te vertellen, en doet dat zo’n honderd avonden per jaar. Een boodschap, dat is waar het om draait. Daar heeft Dylan een agreement met de chief commander voor nodig, niet een award.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten